Spel des Lots

Spel des Lots is een verhaal dat ik al een lange tijd wilde schrijven, maar waar ik nog nooit een goed ‘excuus’ voor had gevonden om er ook daadwerkelijk aan te beginnen. De Harland verhalenwedstrijd bleek precies het excuus wat ik zocht. Enerzijds omdat de woordenlimiet (maximaal 10.000 woorden) aansloot bij wat ik voor Spel des Lots in gedachten had, anderzijds omdat ik verhalenwedstrijden altijd een goede gelegenheid heb gevonden om qua schrijven nieuwe dingen uit te proberen. Dat laatste was overigens niet een onbelangrijke factor, aangezien ik zeker dacht te weten dat Spel des Lots zou verschillen van eerdere van mijn verhalen.

Waarom wilde ik dit verhaal schrijven? Een verscheidenheid aan redenen. Het combineerde enkele van mijn worldbuildingcreaties (zoals de dalcünsed) met voor mij geliefde thema’s als geloof/religie, vrije wil en het Lot (en de onontkoombaarheid hiervan?). Als ik het goed zou aanpakken, zouden al deze elementen elkaar versterken. Een uitdaging waar ik me graag aan waagde.

De climax van het verhaal, het gesprek tussen Enkhayar en de Leshy, liet zich haast moeiteloos samenstellen. Niet alleen omdat ik dialogen het makkelijkst vind om te schrijven, maar ook omdat het aan elkaar knoopte wat ik eerder allemaal had opgebouwd. Het was de rest van het verhaal waar ik vooral lang mee heb moeten worstelen. Ik moest Enkhayar en zijn queeste zodanig neerzetten, dat de lezer aan het einde van het verhaal het belang van de slotkeuze zou begrijpen. Tegelijkertijd wilde ik dat tijdens het eindgesprek oprecht de vraag kon worden gesteld wie of wat verantwoordelijk was voor Enkharyars keuzes. Altansa? De Leshy of het woud? Het Lot? Of toch Enkhayar zelf, gedreven door een ‘fatal flaw’?

Mij is weleens verweten (onder andere door mijn vriendin) dat dit verhaal ‘niet af’ is. Ik denk echter dat dit einde, hoe open het ook moge lijken, een goed slot is voor het verhaal dat ik wilde vertellen. In de tekst zijn genoeg antwoorden te vinden voor de verschillende mysteries die worden opgebracht, maar tegelijkertijd laat het genoeg aan de eigen verbeelding over, iets waar ik zelf altijd wel een voorstander van ben.